Op 21 februari hadden we een interne werkmiddag met de 7evende hemel. Riëtte Beurmanjer gaf ons een dansworkshop met het thema ‘Thuis in de schepping’. Dansen is zoiets als schilderen met je lijf. Je brengt een beeld, een gevoel of wat de muziek bij je oproept tot uitdrukking in je bewegingen. Het gaat er niet om of het er mooi uit ziet, niemand kijkt, maar om wat het voor jou zelf betekent.

Duurzaamheid en zorg voor de schepping is een actueel thema waar ik in mijn werk en ook persoonlijk veel mee bezig ben. Meestal met hoofd en handen, door na te denken en te praten over milieu en klimaat, over problemen en oplossingen en door in mijn dagelijks leven te proberen om duurzaam te leven. In deze dansworkshop gaan we met dit thema aan het werk met hart en lijf.

We beginnen met het samen lezen van psalm 136. Het steeds weer terugkerende refrein ‘Eeuwig duurt zijn trouw’ blijft in mij resoneren. Na de opwarming laat Riëtte ons in gedachten gaan naar een plek in de natuur waar we ons thuis voelen. Ik zie de bergen van Israël voor me. Een waterval die naar beneden klatert, met een prachtig weids uitzicht om mij heen. In beweging en dans brengt, ieder voor zich, deze thuisplek tot leven. Ik dans de bruisende rivier, die kolkend en golvend naar beneden stroomt, tot in het meer van Tiberias in de verte.
In de volgende fase benoemt Riëtte dat de schepping wordt bedreigd. De schepping zucht onder die bedreiging, ze huilt en smeekt, roept en klaagt. Wij dansen die klaagzang. Ik voel het verdriet en de onmacht dat er zoveel kapot gaat. Ik geef dat verdriet handen en voeten in mijn dans.

Tenslotte vraagt ze ons om ons antwoord op die jammerklacht te dansen. Hoe reageren wij? wat roept het in ons op? Ik lig op de grond en voel de machteloosheid. Ik denk aan die prachtige natuurfilms die we thuis graag kijken en waarin ook altijd de urgentie wordt benoemd dat er zoveel bossen verdwijnen, zeeën vervuilen, dieren sterven. Wat kunnen we doen? Is de schepping nog wel te redden?

Ik lig op de grond en denk aan de psalm; ‘Eeuwig duurt zijn trouw’. Niks doen is geen optie, denk ik. Ik luister naar de krachtige muziek. En niet dansen op deze heerlijke muziek is eigenlijk ook geen optie. Ik kom langzaam in beweging en hervind de kracht. Het wordt een dans van Ora et Labora, Bid en Werk. Een dans van bidden en zaaien, danken en oogsten.
Na afloop lezen we opnieuw psalm 136 en herhalen we samen ‘Eeuwig duurt zijn trouw’. Het vult mij met voorzichtige hoop en met hernieuwde kracht om te blijven bidden en werken, voor onze mooie aarde, schepping van God.